Τα αδέλφια Marjano και Denis Kapurani, ή Kapurani Bros, όπως είναι περισσότερο γνωστοί, ζουν και εργάζονται στη Λάρισα. Αποτελούν εικαστικό δίδυμο, για το οποίο η δημιουργική διαδικασία είναι έντονα συμβιωτική. Η κοινή δουλειά τους εκτείνεται από τη σύλληψη έως τη δημιουργία των έργων τέχνης και την επιλογή του εκθεσιακού χώρου. Στα έργα τους χρησιμοποιούν μια πληθώρα εκφραστικών μέσων από ζωγραφική και γλυπτική έως εγκαταστάσεις και video art και ερευνούν την προέλευση και τις αρχές της τέχνης, καθώς και την πιθανή μελλοντική της κατεύθυνση. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η δουλειά τους αποτελεί μια πρακτική ιστοριογραφία της τέχνης.
- Ποιες είναι οι βασικές αρχές της εικαστικής σας πρακτικής;
Marjano: Αποφεύγουμε να κάνουμε το οτιδήποτε μόνο για να γίνει. Και η τέχνη είναι μια γλώσσα και δεν μπορείς να μιλάς χωρίς λόγο, δεν είναι μια συζήτηση καφενείου ή γηπεδικές κραυγές, είναι μια συζήτηση με δομημένο λόγο και θέμα συζήτησης. Η φλυαρία δεν έλυσε ποτέ τίποτα.
Denis: Στο καθαρά τεχνικό κομμάτι μια αρχή είναι η αποφυγή κάθε εντύπωσης ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο στυλ ή μανιέρα. Είναι και πρακτικά αδύνατο αφού κάθε έργο δημιουργείται εξίσου κι από τους δύο μας , (είναι) ένα κοκτέιλ τεχνικών με το αποτέλεσμα να κρίνεται καθαρά από το άθροισμα αυτών. Κάθε έργο, κάθε θέμα θέλει την δική του προσέγγιση: όπως και στην ομιλία πότε φωνάζουμε πότε ψιθυρίζουμε κλπ. έτσι και κάθε εικαστικό έργο μιλάει αλλιώς, εάν χρειαστεί θα γίνει abstract εάν χρειαστεί θα γίνει ρεαλιστικό και ούτω καθεξής .
- Από πού αντλείτε έμπνευση;
Πάντα υπήρχε μια τάση να δημιουργούμε “γέφυρες” με άλλες μορφές τέχνης , υπήρξαν εκθέσεις που βασίστηκαν σε βιβλία, υπήρχαν άλλες που βασίστηκαν σε θεατρικά, σε ταινίες, σε πολιτικά εγκλήματα κλπ. Και πάλι εδώ δεν υπάρχει συγκεκριμένη τράπεζα έμπνευσης αλλά κυρίως η δική μας ανάγκη να ερμηνεύουμε κάποια γεγονότα που τραβούν την προσοχή μας.
- Με τι καταπιάνεστε αυτή την περίοδο;
Ένα από τα πράγματα που καταπιανόμαστε αυτή την περίοδο είναι το κεφάλαιο 2 για την έκθεση Stendhal Syndrome που έγινε στο Μόναχο τον περασμένο Σεπτέμβριο. Υπάρχει η σκέψη και η διάθεση για μια “επέκταση” του συγκεκριμένου θέματος σε μια μελλοντική έκθεση σε άλλη πόλη της Γερμανίας ή στην Αθήνα. Επίσης βρισκόμαστε στο αρχικό στάδιο κάποιων πρότζεκτ περί πνευματικότητας, αλλά είναι πολύ νωρίς για να πούμε κάτι πιο συγκεκριμένο.
- Πως έχει επηρεάσει η κατάσταση που ζούμε τη δουλειά σας; Ποιοι είναι οι τρόποι διαφυγής σας;
Ιδιαίτερη περίοδος απ’ όπου και να το δεις .
Λόγω της μη δυνατότητας εκθέσεων ήταν μια καλή ευκαιρία να δουλέψουμε σε κάποιες τεχνικές που είχαμε ελλιπείς γνώσεις ή ήταν ξένες προς εμάς, επί της ουσίας (κάναμε) μια προσπάθεια για διεύρυνση τεχνικών γνώσεων. Έτσι κι αλλιώς το νέο δεν τελειώνει και δεν μαθαίνεται ποτέ αλλά υπήρχε η άνεση χρόνου για μια εξερεύνηση. Οι αγροτικές εργασίες ήταν μια διαφυγή ανέκαθεν, υποτιμούμε ή αποφεύγουμε γενικά σαν άνθρωποι την καταπόνηση αλλά αξίζει να προσπαθήσει κάνεις έστω και μια φορά.
- Θεωρείτε πως η Ελλάδα παρέχει το κατάλληλο περιβάλλον για τους καλλιτέχνες;
Marjano: Η Ελλάδα είναι μια υποτιμημένη χώρα όσον αφορά την τέχνη. Υπάρχει ακόμα εν έτη 2021 αυτή η παρωχημένη τάση στη τέχνη για φυγή στο εξωτερικό. Το εξωτερικό σε αλλάζει πνευματικά και τεχνικά και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο αυτό πάντα λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση. Δοκιμάσαμε το εξωτερικό και προσωπικά, δεν βλέπω αρκετούς λόγους για μια τέτοια κίνηση.
Denis: Αυτή την στιγμή οι περισσότεροι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν εγκατασταθεί στη γενέτειρα πόλη ή χωριό τους, από τον Booremans και τον Ghenie έως την Andersson και τον Doig. Δεν ξέρω εάν ένα ψαροχώρι της Σουηδίας (Andersson) μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη τέχνη του καθενός. Υποτιμήσαμε την Ελλάδα, την ιστορία και την κοινωνία της ως κοινοί εξαρτημένοι ξενομανείς. Μιλάμε για την τέχνη η οποία είναι παγκόσμια και όχι για έναν που θέλει να γίνει παίχτης hockey και αναγκαστικά πρέπει να πάει στις ΗΠΑ.
Υπάρχουν ευκαιρίες και επιρροές στην Ελλάδα, το καλύτερο παράδειγμα που έχω να δώσω είναι η Ζήνα Αθανασιάδου που έχει αναδείξει πληθώρα νέων καλλιτεχνών για δεκαετίες.
- Σχέδια και ευχές για το μέλλον
Τα μελλοντικά σχέδια συνήθως προκύπτουν και δύσκολα προσχεδιάζονται, αλλά εάν υπάρχει κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε μια ταινία και κάποιες εκθέσεις σε μνημειακούς χώρους κάτι που πάντα επιδιώκουμε. Η ευχή μας για το μέλλον είναι περισσότερη πνευματικότητα για όλους, δεν χρειάζεται να είσαι μοναχός για να αγγίξεις το θείο, όπως δεν χρειάζεται να είσαι μέλος της Greenpeace για να ενδιαφερθείς για την κλιματική αλλαγή.
TAGS
