Η Αλεξάνδρα Κοροξενίδη γράφει για την έκθεση «Αίθουσα Αναμονής» του Αλέξανδρου Ψυχούλη στην γκαλερί a.antonopoulou.art.
Η σχέση της πραγματικότητας με τον ψηφιακό κόσμο και την τεχνολογία, του άυλου με το υλικό, που διατρέχουν την δουλειά του Αλέξανδρου Ψυχούλη με συνέπεια, φαντασία και ποικιλιμορφία κυριαρχούν και πάλι στην πολύ επίκαιρη ατομική του έκθεση «Αίθουσα Αναμονής» στην γκαλερί a.antonopoulou.art.
Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης πραγματεύεται εδώ την σκηνοθεσία του εαυτού στην τηλεματική συνθήκη την περίοδο της υγειονομικής κρίσης, την πρόσληψη του εαυτού μέσα από την αντανάκλαση του στην οθόνη ή αλλιώς τον «ψηφιακό καθρέφτη» και την επικοινωνία που προκύπτει μέσα από αυτήν την προβολή του εαυτού και των άλλων. Βασισμένο στην δική του τηλεματική εμπειρία, ο Ψυχούλης έχει φωτογραφήσει καρέ από τις τηλε-συναντήσεις του με φίλους για να τις μεταγράψει στη συνέχεια σε ζωγραφική, και να τις παρουσιάσει ως μία ζωγραφική εγκατάσταση.
Η επιλογή ενός διαχρονικού μέσου, της ζωγραφικής και ειδικότερα της προσωπογραφίας, που ο καλλιτέχνης χειρίζεται με δεξιοτεχνία χρωματικά, σχεδιαστικά και συνθετικά, υποδηλώνει μία διάθεση να φανερώσει το όλον πίσω από το αποσπασματικό, την πραγματικότητα που είναι απτή και όχι εφήμερη (όπως είναι η εικόνα στον υπολογιστή), όσα απομένουν όταν σβήσει η οθόνη και λήξει η τηλε-επικοινωνία. Η ρευστότητα της υδατογραφίας αντιστοιχεί στο φευγαλέο και προσωρινό της ψηφιακής εικόνας, στην διάθεση της στιγμής, στην εντύπωση. Όμως το γεγονός ότι ο Ψυχούλης απομονώνει τα πιο φυσικά και λιγότερα σκηνοθετημένα στιγμιότυπα, τις στιγμές που ο συνομιλητής του αποσπάται ή μοιάζει λιγότερο παρὠν, οδηγεί το βλέμμα και την φαντασία του θεατή σε αυτό που υπάρχει αλλά δεν φαίνεται, στον ψυχισμό του κάθε ανθρώπου.
Στημένες κομψά και εύστοχα για να θυμίζουν μία εγκατάσταση από οθόνες αλλά χωρίς κορνίζα ώστε να υπάρχει η απτή αίσθηση του χαρτιού, οι υδατογραφίες του Αλέξανδρου Ψυχούλη μοιάζουν σαν τα παράθυρα σε έναν κόσμο στον οποίο ο θεατής θέλει να εισέλθει με τις αισθήσεις του. Οι προσωπογραφίες γίνονται ένα είδος ψυχικού τοπίου, ένα περιβάλλον, και ίσως αυτός είναι ο λόγος που αν και απουσιάζει η απεικόνιση του σώματος, μεταφέρουν μία αίσθηση σωματικότητας.
Τα έργα αντανακλούν τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην απουσία και την παρουσία, και το πετυχαίνουν αυτό μέσω του βλέμματος των απεικονιζομένων που κοιτούν δίχως να εστιάζουν. Ο τηλε-συνομιλητής κοιτάζει τον εαυτό του καθώς μιλά, αντιλαμβάνεται μία διάσπαση του εαυτού, βλέπει τον εαυτό του ως άλλον, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί τον εαυτό του καθώς μιλά στον άλλο. Αυτός ο αφύσικος τρόπος συνάντησης προκαλεί σύγχυση, εκφράζει ένα υφέρπων παράδοξο, ανακαλεί το ανοίκειο, δημιουργεί αποστάσεις, εμβάλλει τον συνομιλητή σε μία ναρκισσιστική θέση την ίδια στιγμή που τον εκθέτει στον άλλον,
Η έκθεση εξιχνιάζει την σύγχρονη επικοινωνία και εμπεριέχει έναν προβληματισμό γύρω από το ίδιο το καλλιτεχνικό μέσο και την αναπαράσταση. Όπως και σε προηγούμενες δουλειές του, ο Ψυχούλης, περνά από το ένα μέσο στο άλλο. Με στοχαστική διάθεση και με κάποιες χιουμοριστικές πινελιές, τα έργα του φαίνεται να κινούνται προς μία επιθυμία για την ζωτικότητα της πραγματικότητας. Φαίνεται επίσης να αντιστρέφουν την σχέση ζωγραφικής και ψηφιακής προβολής ( όχι όμως της τέχνης που χρησιμοποιεί ψηφιακά μέσα) σε σχέση με την πιο «πιστή» απόδοση της πραγματικότητας. Μήπως η ζωγραφική αυτοπροσωπογραφία είναι μία πιο πραγματική, πολυαισθητηριακή αναπαράσταση του ανθρώπου και του κόσμου από ό,τι η φωτογραφία των αντανακλάσεων της πραγματικότητας στον υπολογιστή ή από την «αντικειμενική» και σε πραγματικό χρόνο προβολή του ανθρώπου μέσα από την ψηφιακή κόσμο; Η έκθεση αντανακλά αυτή την αβέβαιη συνθήκη τόσο ως προς την ζωή και την αναπαράσταση της πραγματικότητας. Εμμέσως ζητά μία έξοδο από την «Αίθουσα Αναμονής» που είναι εξάλλου ένα στάδιο πριν μία μετάβαση σε κάτι άλλο.
Η έκθεση «Αίθουσα Αναμονής» του Αλέξανδρου Ψυχούλη διαρκεί έως τις 19 Ιουνίου.
TAGS
