Χρόνια έχουμε να δούμε μια τάση στη διακόσμηση με τέτοια αποδοχή. Τα οργανικά υλικά όπως το ξύλο, η πέτρα, το μάρμαρο, τα φυτά και οι φυσικές ίνες στα υφάσματα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των επιλογών, ίσως γιατί εναρμονίζονται με φυσικό τρόπο μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μας κάνουν να νιώθουμε πιο ήρεμοι, όπως εξάλλου συμβαίνει όταν βρισκόμαστε στη φύση.

Η Stella McCartney πρεσβεύει την ηθική μόδα εδώ και είκοσι χρόνια. Photo: Courtesy Stella McCartney

Το πράσινο χρώμα και οι αποχρώσεις του ξύλου κυριαρχούν, η «χλωροφύλλη» επιστρέφει πανηγυρικά στο εσωτερικό των κατοικιών και ιδιαίτερα σε εκείνες που βρίσκονται στα αστικά κέντρα, αποκτώντας μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμα και οι ταπετσαρίες απεικονίζουν φυλλώματα και παραδείσιους κήπους, ενώ τα έπιπλα, χαρακτηρίζονται από λιτές σκανδιναβικές φόρμες και τα μεγέθη τους συμπορεύονται με την ανθρώπινη κλίμακα. Το «σκηνικό» θυμίζει μια γαλήνια βόλτα στο δάσος.

Ακούγεται λίγο περίεργη αυτή μαζική επιστροφή στη φύση και το πράσινο, αλλά δεν είναι. Είχε αρχίσει να διαφαίνεται αρκετό καιρό πριν από την πανδημία, που τελικά, βοήθησε στην ενδυνάμωση της.

Ο αναγκαστικός εγκλεισμός, η αποξένωση από τους ανθρώπους που αγαπάμε και η αναθεώρηση των καθημερινών αξιών, έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Όμως, ακόμα περισσότερο από άλλες χρονιές στο πρόσφατο παρελθόν, υπάρχει και μια τεράστια προτίμηση στα φυσικά προιόντα που αφορούν στη διατροφή, στην κοσμετολογία και στην ηθική παραγωγή ενδυμάτων που αντιτίθεται στη μαζικότητα της fast fashion η οποία οδήγησε τους καταναλωτές να αγοράζουν χωρίς σύνεση, αυξάνοντας το ανθρακικό αποτύμωμα των εταιρειών παραγωγής στα ύψη. Μόνο στην Αγγλία, 350.000 τόνοι ρούχων καταλήγουν κάθε χρόνο στους σκουπιδότοπους.

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Alain Passard, The Art Of Cooking With Vegetables. Photo: Amazon

Τους τελευταίους μήνες διαβάζω για εκείνους που κατά τη διάρκεια της πανδημίας (μάλιστα ορισμένοι προερχόμενοι από lifestyle επαγγέλματα)  αποφάσισαν να ζήσουν από εδώ και στο εξής στην επαρχία, κάποιοι δε, σε απομονωμένα μέρη της Ελλάδας με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους και σε σπίτια επανδρωμένα με τα απλώς απαραίτητα. Για παράδειγμα, γνωστός make-up artist που ζει εδώ και λίγους μήνες σε ένα τροχόσπιτο στη Γαύδο και καλλιεργεί το μικρό του μποστάνι.  Βλέπω επίσης αναρτήσεις φίλων μου στο instagram που κατοικούν μόνιμα σε πολύβουες ευρωπαικές πρωτεύουσες, να «ανεβάζουν» φωτογραφίες από εκδρομές στην εξοχή, τις γλάστρες με μυρωδικά στο μικρό μπαλκόνι τους, μια βαρκάδα στη λίμνη του πάρκου που είναι κοντά τους, αφήνοντας πίσω τις αναρτήσεις που αφορούσαν σε ένα νέο διακοσμητικό που απόκτησαν, ένα κρασί που δοκίμασαν ή την έξοδο σε ένα trendy εστιατόριο. Όλα αυτά δηλώνουν την ανάγκη μας να έχουμε πρόσβαση, τουλάχιστον όταν θελήσουμε, στο πράσινο.

4 Φυτά στην κουζίνα. Photo: Real Homes

Ο χώρος της κουζίνας έχει την πρωτοκαθεδρία. Η επιλεκτική μας οικογένεια, οι φίλοι μας, με την πρώτη ευκαιρία συγκεντρώνονται και μαγειρεύουν παρέα, με χαρακτηριστικό αυτών των συναντήσεων τις χορτοφαγικές γεύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ένα νέο trend, αλλά για μια πραγματική, ανθρώπινη ανάγκη. Ακόμα και στην υψηλή γαστρονομία, ο πρωτοπόρος Γάλλος chef και βραβευμένος με τρία αστέρια Michelin, Alain Passard, ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο το χορτοφαγικό προφίλ της κουζίνας του στο περίφημο εστιατόριο Arpege της rue de Varenne, ενώ, ο επίσης τριάστερος chef Daniel Humm του εμβληματικού Eleven Madison Park στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να επαναλειτουργήσει το εστιατόριο του με αυστηρά vegan κατάλογο παρά τον κίνδυνο να χάσει αστέρια.

5 Το πράσινο κυριαρχεί. Photο: House & Garden

Για πρώτη φορά, το «πράσινο» ανάγεται σε ένα μαζικό ζητούμενο ή πιο σωστά, σε μια πραγματική ανάγκη.  Για πρώτη φορά, δεν καταπιανόμαστε μόνο με τις βιολογικές τροφές, τα φυσικά υλικά και τον διαχωρισμό των πλαστικών από τα υπόλοιπα απορρίμματα στους κάδους, αποσπασματικά. Τώρα πια, κυριαρχεί η ανάγκη μας για ένα βιώσιμο μέλλον σε όλα τα επίπεδα. Μια νέα ολιστική αντιμετώπιση που ξεκινάει από τις απλές-καθημερινές αξίες. Μια σύνεση που αποτυπώνεται ακόμα και στο εσωτερικό των σπιτιών μας, εκεί που πάντα επιστρέφουμε.

TAGS

Στέλιος Πενταρβάνης

Δείτε όλα τα άρθρα του συντάκτη