Άγγελος Αντωνόπουλος © Enia Gallery Από το κέντρο της Αθήνας έως τον Πειραιά, οι μέρες φέρνουν σερί εγκαινίων. Λάβετε θέσεις στις γκαλερί της πόλης
Βασίλης Γεροδήμος στην Eleftheria Tseliou Gallery
Η αποσπασματικότητα είναι ένα από τα πιο ευκρινή χαρακτηριστικά της δουλειάς του Βασίλη Γεροδήμου. Γλυπτά που μοιάζουν με κομμάτια από κάτι μεγαλύτερο ή ίχνη από μια τέταρτη διάσταση και εγκαταστάσεις-αποσπάσματα σαν απομεινάρια από σκηνικά ή γεγονότα. Στο μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του κυριαρχεί ένας διάλογος με το υλικό που ανάγει τα έργα του σε υλικές αποκρυσταλλώσεις του χρόνου μεταμόρφωσης, γλυπτά-στιγμιότυπα ή μνημεία του απροσδιόριστου. Στη νέα του έκθεση, το απόσπασμα γίνεται πια το ίδιο το θέμα. Το θραύσμα έχει μια ιδιότυπη σχέση με την αφήγηση. Είτε υλικό είτε χρονικό, κουβαλά μια ιστορία, ένα κόσμο ή μια διάσταση. Το ίδιο το γεγονός της θραύσης του, εξάλλου, το καθιστά κάτι άλλο ανάγοντάς το σε σύμβολο ετερότητας. Η δουλειά του Γεροδήμου γενικά και ειδικά με τις άμεσες αναφορές του στις ανασκαφές και στην αρχαιολογία – που προέκυψαν από την επαγγελματική του εμπειρία σε αρχαιολογικούς χώρους – παίζει με το όριο ομογενοποίησης-διαφοροποίησης, ενώ την ίδια στιγμή πειραματίζεται με τη φόρμα. Και σε κάθε περίπτωση γίνεται μηχανισμός πυροδότησης ιστοριών.
Ηρακλείτου 3, Κολωνάκι, 6/2-7/3
Χάρης Περιορέλης στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών
Την ενήλικη ματιά του στην παιδική ηλικία καταθέτει ο καλλιτέχνης στη νέα του, Χωρίς τίτλο, έκθεση στη γκαλερί της Δεξαμενής. Με όχημα τη γνώριμη εξπρεσιονιστική του γραφή, στα δώδεκα ζωγραφικά έργα (λάδια και ακρυλικά σε καμβά) αποτυπώνει φιγούρες παιδιών καθώς και μιας γυναίκας – σύμβολο μητέρας. Η πινελιά του είναι γρήγορη και δυναμική. Οι τόνοι του γκρι και της ώχρας ορίζουν τη χρωματική παλέτα. Τα έντονα στρογγυλά μάτια – θλιμμένα, έκπληκτα, σε απόγνωση ή σε περισυλλογή – μαζί με τα στόματα γίνονται το οπτικό αλφάβητο έκφρασης έντονων και δύσκολων συναισθημάτων. Ο ίδιος άλλωστε δεν παραλείπει να δηλώσει τις καταβολές τους: «τα έργα αποτυπώνουν τη βαθιά και εσωτερική σύγκρουση που βιώνει κάποιος, κυρίως όταν το παρελθόν και οι μνήμες του έρχονται αντιμέτωπες με τα αιτήματα του παρόντος». Η έκθεση συνοδεύεται από κείμενο του καλλιτέχνη, της ποιήτριας Μαρίας Κουλούρη και της ιστορικού της τέχνης Νίκης Παπασπύρου.
Γλύκωνος 4, Κολωνάκι, 6-29/2
Γιάννης Ξανθούλης στην Genesis
Μπήκε «στο λούκι της ζωγραφικής» με το ακλόνητο άλλοθι του θεραπευτικού της χαρακτήρα και περιτριγυρισμένος στο γραφείο του από μολύβια, στυλό και χρώματα δεν παραλείπει να πέφτει σταθερά στη φάκα και της ζωγραφικής δημιουργίας. Τρία χρόνια αφότου είδαμε αυτή την πλευρά του στην γκαλερί του Γιώργου Τζανέρη, ο γνωστός συγγραφέας μας συστήνει τις νέες του ζωγραφικές περιπέτειες κάτω από τον (υπονομευτικό τον λες) τίτλο «Το δις εξαμαρτείν ΟΥΚ». Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Οι ιδέες έρχονται από μικροπράγματα συνήθως, που σιγά σιγά παίρνουν διαστάσεις παραμυθιού και μιας αμφιθυμίας, που την χαρακτηρίζω σαν ύποπτη ενηλικίωση ενός αενάως ανήλικου. Καταθέτω λοιπόν παρορμητικά τις γραμμές, τα σχέδια, τις μπογιές κι όλα τα σχετικά σαν μέρος μιας αυτοσχέδιας κούρας, που, αν μη τι άλλο, στο τέλος μου αφήνει την ικανοποίηση μιας πολύ προσωπικής μοναχικής τελετής χωρίς άλλους καλεσμένους. Κι όμως, μέσα σε τρία χρόνια από την προηγούμενη “ανεπανόρθωτη” έκθεση των ζωγραφιών μου, μαζεύτηκε αρκετό τελετουργικό υλικό».
Χάριτος 35, Κολωνάκι, 6-22/2
Δέσποινα Θεοδωρίδου στο παλαιοπωλείο Μαρτίνος
Σ’ έναν χώρο που ευωδιάζει ομορφιά από άλλες εποχές, κατάφορτο από μνήμες, επιχειρεί η Δέσποινα Θεοδωρίδου την πρώτη της ατομική έκθεση. Οι «Αταξίες» της είναι βαλμένες στο χαρτί σε άσπρο-μαύρο, με στάμπες και αποτυπώματα από ανακυκλώσιμα υλικά συσκευασίας. Στο σώμα τους κρύβουν σκέψεις και εσωτερικές διεργασίες της καλλιτέχνιδας, κείμενα νοητά, σβησμένα και μουτζουρωμένα αλλά και ιχνογραφήματα που έχει εμπνευστεί από την ιαπωνική τέχνη του Bokushõ και τη μοντέρνα καλλιγραφία.
Πινδάρου 24, Κολωνάκι, 6-29/2
Σίλεια Δασκοπούλου, Άτιτλο (Άνδρας με Μοτοσικλέτα), 1988. Παραχώρηση: CAN Christina Androulidaki gallery
Σίλεια Δασκοπούλου στην CAN
Έμεινε στην ιστορία της ελληνικής τέχνης ως «η γυναίκα που ζωγραφίζει γυναίκες, καθαρά, επίκαιρα και μοναχικά». Άλλωστε από το 1970, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα από το Παρίσι, η κατεύθυνση της δουλειάς της άλλαξε ρότα και επικεντρώθηκε εκεί: στα πορτρέτα, κυρίως γυναικεία, που αντανακλούν είτε τους συμβατικούς κοινωνικούς τους ρόλους είτε την ψυχολογική τους κατάσταση. Δυο χρόνια αφότου συναντήσαμε την «Μπεμπούλα» και τη «Χαμηλοβλεπούσα» της στο αφιέρωμα που είχε επιμεληθεί η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη, η γκαλερίστα επανέρχεται στη δουλειά της Δασκοπούλου. Με στόχο να ολοκληρώσει την προσπάθεια για την επανεκτίμηση του έργου της, αλλά και να φωτίσει την ερμηνεία του μέσα από μια μετα-φεμινιστική ματιά, παρουσιάζει αυτή τη φορά σπάνια έργα της, ως επί το πλείστον πορτρέτα ανδρών.
Π. Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι, 7/2-21/3
Άγγελος Αντωνόπουλος στην Enia Gallery
«Όλα τα παιχνίδια έχουν δικαίωμα να σπάνε» δηλώνει ο γνωστός καλλιτέχνης και καθηγητής της ΑΣΚΤ καταθέτοντας με τη νέα του δουλειά ένα σχόλιο για τη σχέση του ανθρώπου με τα πολλαπλά πρόσωπα της εξουσίας – στην πολιτική αλλά και την κοινωνία. «Πειραγμένα» έργα της τελευταίας δεκαετίας και άλλα καινούργια συνθέτουν αυτή τη διαδρομή σε τρία δωμάτια-πράξεις. Στο πρώτο πρωταγωνιστούν θραύσματα μελών σώματος από κούκλες, πορσελάνινα μπιμπελό, κομμάτια από κλουβιά, τραπέζια και κτίρια που αιωρούνται. Στο δεύτερο η γνώριμη ενασχόλησή του με αρχιτεκτονικά κελύφη μας φέρνει μπροστά σε ένα λιωμένο αποτύπωμα της ελληνικής Βουλής που ισορροπεί με δυσκολία πάνω σε μια ημισφαιρική κατασκευή, στα μαύρα κελύφη του Ράιχσταγκ και του Κρεμλίνου και σ’ έναν αναπάντεχα μικροσκοπικό (για το μέγεθος της εξουσίας του) Λευκό Οίκο. Η τρίτη πράξη παίζεται εκεί απ’ όπου συνήθως ξεκινούν όλα: μέσα στα κλειστά πλαίσια των οικογενειακών σχέσεων. Την έκθεση επιμελείται η Άρτεμις Ποταμιάνου.
Μεσολογγίου 55, Πειραιάς, 8/2-10/7
Michael Askin στο Kaktos Project
Ένας κάκτος ανθίζει σε μια άγονη ζώνη. Το νέο project space της καλλιτέχνιδος Caroline May ανοίγει κάτω από την πλατεία Βικτωρίας με έκθεση του Αμερικανού καθιερωμένου καλλιτέχνη Michael Askin, του οποίου έργα βρίσκονται σε πολλά μουσεία. Η δουλειά του αφορά στο αστικό τοπίο και στο πώς οι έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου διαμορφώνονται από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Θα παρουσιάσει μια εγκατάσταση με 350 φωτογραφίες που απεικονίζουν εγκαταλελειμμένα εμπορικά συγκροτήματα, γκρεμισμένα σπίτια, καθώς και τόπους και ακτές με απομεινάρια αποτυχημένων κατασκευών στο Λος Άντζελες. Ο τίτλος της έκθεσης Where it not for προέρχεται από το ομώνυμο ποίημα του καλλιτέχνη και θέτει το ερώτημα πώς θα ήταν τα πράγματα αν ήταν διαφορετικά. Περισσότερα στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο τρέχον τεύχος των Νέων της Τέχνης.
Χέυδεν 38, Πλατεία Βικτωρίας, 8/2 – 11/4
TAGS
