«Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα»
Τις ημέρες της καραντίνας ξεκινούσα (στέλνοντας μήνυμα τον αριθμό 6 – σωματική άσκηση!) για το Αισθητικό Δάσος της Καισαριανής στον Υμηττό. Ήταν το πλησιέστερο καταφύγιο οξυγόνου και ανακούφισης που μπορούσα να προσεγγίσω εκείνες τις μέρες, αλλά και συνήθειά μου ήδη πολλά χρόνια η ανάβαση αυτή…
Είναι ένα ανοιχτό εργαστήριο για μένα ο Υμηττός, οι θρύλοι του, οι μύθοι του, τα μνημεία και η ιστορία του. Εκτός των άλλων, εκεί ζει πάνω σε μια μορφή από μάρμαρο η Καίτη Αργυροπούλου (1900-1974), μια κοσμοπολίτισσα Ελληνίδα της διασποράς από την Αίγυπτο, με την οποία έχω μια σχέση συμπάθειας και θαυμασμού. Αναστήλωσε τη Μονή Καισαριανής κι έφτιαξε το αισθητικό δάσος στον λεηλατημένο από ξύλα, δέντρα, φυτά και κάθε μορφή ζωής Υμηττό, εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και της ανάγκης των ανθρώπων για στοιχειώδη τροφή και ζεστασιά.
Καίτη Αργυροπούλου και γυναίκες στον Υμηττό
Όχι μόνο τις ημέρες της καραντίνας, πάντα η φύση του βουνού, που αγαπώ από παιδί, ήταν για μένα τόπος περισυλλογής, ίασης του φόβου, ανάσας, μνήμης και αναμνήσεων. Όλα συνδεδεμένα με μια ορμητική ανάγκη να τα μεταφέρω σε κάτι δικό μου, να τα κατεβάσω στην πόλη, σαν ένα έργο, έναν ήχο, μια μυρωδιά, μια μορφή. Και ήρθε η ορμή αυτή απρόσμενα δυνατή.
Οι εγκλωβισμοί, προσωπικοί, πολιτικοί, ιδεολογικοί, ταυτοτήτων και συνθηκών με απασχολούν σε όλο μου το έργο, αλλά ετούτος εδώ ήταν άλλης τάξης, ήταν απειλή για την ίδια τη ζωή. Μέσα στον ζόφο εκείνων των ημερών, οι περίπατοι στο βουνό πύκνωσαν, έως ότου απαγορεύθηκε η είσοδος στο δάσος και ό,τι είχα συλλέξει ώς τότε άρχισε να ζει μέσα από μια σειρά χαρακτικών.
Είχα ξεκινήσει τη χαρακτική ούτως ή άλλως θέλοντας να μεταφέρω την έννοια του τραυματισμού στη χάραξη και την έννοια της ίασης στο τύπωμα των εγχάρακτων γραμμών.
Η Καίτη Αργυροπούλου, στενή μου ιδεατή φίλη, ήρθε τις μέρες του εγκλεισμού με τα βότανά της, τα λουλούδια της, τα πουλιά που κελαηδούν γύρω της ακόμα σήμερα, με τη δύναμη της αναγέννησης και της ευφορίας και με συνόδευε στα σκαλίσματα μορφών που η ίδια μου υπέβαλε.
Οι μορφές αυτές είναι μείξη αισθημάτων φόβου, ίασης, φυτικών και ζωικών δυνάμεων που από τα αρχαία χρόνια δρουν σε καταστάσεις ακατανόητες και συνθήκες απρόβλεπτες. Δρουν εναντίον του κακού βλέποντας το πρόσωπό του άλλοτε με τη λογική και άλλοτε μέσω του παράλογου. Και όπως λέει ο Γκόγια, «ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα» (El sueño de la razón produce monstruos).
TAGS
