Moυ αρέσουν πολύ οι αληθινές βιογραφίες, καθόλου οι ωραιοποιημένες αυτοβιογραφίες. Γι’ αυτό ξεκίνησα ήδη το βιβλίο του Michael Peppiatt «Φράνσις Μπέικον. Ανατομία ενός αινίγματος», όπου ο Peppiatt, απόλυτος γνώστης του έργου αλλά και του απίστευτου αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα του Μπέικον, δεν του χαρίζεται καθόλου, αλλά τον περιγράφει με ωμότητα και δικαιοσύνη. Μέσα από αντιξοότητες και προσωπικές ήττες, αποκαλύπτεται αυτό το απίστευτο ταλέντο του ζωγράφου που απεικόνισε όσο ελάχιστοι την αίσθηση του πόνου, χρησιμοποιώντας εργαλεία του γερμανικού εξπρεσιονισμού.
Θα συνεχίσω με το «Οne, two, three, four. The Beatles in time» του Craig Brown, που μόλις εκδόθηκε και που επίσης το θεωρώ αν όχι βιογραφία, αλλά κάτι το συναφές, δηλαδή την παρακολούθηση της ιστορίας των τεσσάρων μελών του συγκροτήματος, για τους οποίους τόσα υμνητικά βιβλία έχουν γραφτεί. Ο λόγος που το παράγγειλα ήταν ότι ο Brown επιχειρεί μια αντικειμενική εξιστόρηση των πραγμάτων, μια ειλικρινή αποτίμηση του φαινομένου, έχοντας κάνει εμπεριστατωμένη έρευνα στα αρχεία και σε μαρτυρίες για το τι πραγματικά συνέβαινε και τι οδήγησε στη διάλυση του συγκροτήματος. Αντικειμενικά και από απόσταση.
Παράλληλα, θα διαβάσω το «Πλάνητες» της Όλγκα Τοκάρτσουκ, με το λάθος σχεδιασμένο εξώφυλλο που απεικονίζει πλανήτες. Ας είναι· όμως έχω ένα θέμα με τον σχεδιασμό των εξωφύλλων, με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ως γραφιστικός σχεδιασμός, παρακολουθώ τις τάσεις, εντοπίζω τις αντιγραφές, παρατηρώ τις γραμματοσειρές στους τίτλους και στα ονόματα, που μπορούν να αναδείξουν ή να καταδικάσουν μια έκδοση. Στους «Πλάνητες», αγγλικός πρωτότυπος τίτλος «Flights», άρα εύστοχη η μετάφρασή του, θέλω να ανακαλύψω την σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση της Πολωνής Τοκάρτσουκ και την αέναη περιπλάνησή της, έτσι όπως η ίδια την προσδιορίζει και ως διαρκή εσωτερική μεταμόρφωση.
TAGS
