Η ατομική έκθεση του Charles Sandison με τίτλο ¨Garden of Light¨ στην γκαλερί Bernier/Eliades τονίζει την άρρηκτη σύνδεση του απτού με το άυλο. Ο κήπος είναι τόπος, χώρος αλλά και φύση, δηλαδή ζωή. Το φως είναι μέρος της φύσης αλλά άυλο, φευγαλέο. Το φως κάνει τον κόσμο ορατό και άρα καθιστά δυνατή την αναπαράσταση, δηλαδή την τέχνη.

Αν και ο καλλιτέχνης επισημαίνει τις συγκρούσεις, τις αντιθέσεις και τα δίπολα που υπάρχουν σε κάθε όψη της ζωής, φαίνεται να καταλήγει στην ανασύσταση ενός κόσμου αρμονικού, όπου κάθε στοιχείο υπάρχει επειδή υπάρχει και το αντίθετό του, καταλήγει δηλαδή σε πάγιες δομές. Αναφύεται έτσι μία αισιόδοξη και δυναμική σχέση με την ζωή που συμπεριλαμβάνει τον ψηφιακό κόσμο και όχι μία δυστοπική ψηφιακή πραγματικότητα που απαξιώνει τον άνθρωπο.

Σε όλα τα έργα, τα γράμματα και οι λέξεις που είναι και το κύριο οπτικό εργαλείο του Sandison, κινούνται διαρκώς όπως συγκεκριμένα κύτταρα κινούνται μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Η κίνησή τους δεν είναι τυχαία ούτε επαναλαμβανόμενη (κανένα έργο δεν είναι προβολή σε λούπα) αλλά προκύπτει μέσα από μία πολύ μελετημένη επεξεργασία δεδομένων και προγράμματα υπολογιστών.

Charles Sandison – Courtesy Bernier-Eliades gallery, Athens 2020 © Photography Boris Kirpotin, October 2020 Athens, Greece

Η κίνηση ενεργοποιεί και την αίσθηση του χώρου που επίσης κυριαρχεί τα έργα του καλλιτέχνη. Ειδικά στην πολυκαναλική εγκατάσταση Εt in Arcadia ego, 2020, o Sandison χτίζει ένα περιβάλλον και επιθυμεί μέρος αυτού του περιβάλλοντος να είναι η κίνηση του θεατή εντός του. Στην μαυρόασπρες εικόνες που προβάλλονται σε όλους τους τοίχους, το ταβάνι και το πάτωμα, οι λέξεις κινούνται σαν να είναι τα μέρη ενός οικοσυστήματος.

Οι λέξεις είναι το υλικό του Sandison. Το έργο του όμως δεν εξαντλείται σε έναν σημειολογικό προβληματισμό γύρω από την συγκρότηση του νοήματος και την ερμηνεία της γλώσσας. Μεγαλύτερη σημασία έχει ο χώρος ανάμεσα στις λέξεις παρά οι ίδιες οι λέξεις. Η χωρική συνθήκη και η κίνηση κάνει τις λέξεις να μοιάζουν σαν αντικείμενα, θραύσματα ενός συνόλου. Έχει κανείς την αίσθηση ότι δεν είναι η αμφισημία του νοήματος που απασχολεί αλλά η λέξη ως ανθρώπινη επινόηση, ως οντότητα, ως «αντικείμενο» που είναι αλληλένδετο με την ίδια την ζωή.

Με “υλικά” του το φως, τις λέξεις και τον χώρο, ο Charles Sandison αναδεικνύει αρχετυπικές δομές, δείχνει δηλαδή ότι η ψηφιακή γλώσσα των υπολογιστών βασίζεται σε σχέσεις και δομές που παρατηρούνται στην ίδια την φύση και τον πολιτισμό. Με αυτή την έννοια, μιλά για την οντολογία, την γέννηση, την δημιουργία, τον τρόπο που γεννιέται το νόημα και επομένως για την σχέση μας με τον κόσμο. Θίγει δηλαδή ζητήματα που υπερβαίνουν τον συνήθη σχολιασμό γύρω από την κοινωνική ή πολιτική επίπτωση της τεχνολογίας για να ξεδιπλώσει φιλοσοφικά ζητήματα που είναι κοινά σε κάθε μορφή ζωής.

TAGS

Αλεξάνδρα Κοροξενίδη

Δείτε όλα τα άρθρα του συντάκτη