Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τ. 247 των Νέων της Τέχνης (15 Νοεμβρίου 2019)

Γιώργος Παπαφίγκος: Στον παλμό της μετεξέλιξης του κόσμου

Στη δουλειά μου προσεγγίζω εννοιολογικά τη δομή και τις επιπτώσεις των νέων τεχνολογιών σε σχέση με τον άνθρωπο, τον τρόπο που αποδομούν και μεταλλάσσουν την πραγματικότητα. Συνδυάζω διαφορετικά μέσα και τεχνικές (3D scanning, 3D modeling data, 3D printed sculpture, σχέδια, βίντεο) για να συνθέσω εγκαταστάσεις πάνω σε πραγματικά γεγονότα ή πλασματικά σενάρια. Το έργο μου εστιάζει στη μετανθρώπινη εποχή (post-human era) και την ιδέα της μετεξέλιξης του κόσμου μέσω της υπερανεπτυγμένης τεχνολογίας. Τι επιρροή ασκούν τα άυλα στοιχεία, όπως οι ψηφιακοί ήχοι και εικόνες, στην αντίληψή μας για το φυσικό κόσμο; Στην πρόσφατη δουλειά μου εξερευνώ τη συναισθηματική κρίση και την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου με αναφορές στην αισθητική των βιντεοπαιχνιδιών, στα επιστημονικά βιβλία, αλλά και στην κουλτούρα του διαδικτύου.

Καθώς ασχολούμαι με τα νέα μέσα νιώθω την ανάγκη να βρίσκομαι σε ένα διαπολιτισμικό περιβάλλον, στο Λονδίνο, και να συμμετέχω σε καλλιτεχνικά προγράμματα με ερευνητές από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους. Συνυπάρχω με άλλους καλλιτέχνες έτσι ώστε να υπάρχει διάλογος και κριτική.

Αυτό το διάστημα δουλεύω μία διαδραστική εγκατάσταση που αποτελείται από βίντεο και γλυπτά που δημιουργώ με τη μέθοδο της τρισδιάστατης εκτύπωσης. Το έργο αναφέρεται σε γεγονότα που έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στον πλανήτη, στο περιβάλλον και στην ανθρωπότητα. Θα ολοκληρωθεί με τη συνεργασία προγραμματιστών και βιολόγων.

Μαρκέλλα Κονταράτου: Συμβολικές αναπαραστάσεις

Η δουλειά μου περιστρέφεται γύρω από την ερμηνεία και τη διασκευή ερωτημάτων που θέτει η κλασική λογοτεχνία. Μέσω της «μυθικής μεθόδου», όπως την ονομάζει ο Έλιοτ, παραλληλίζω τη σύγχρονη εποχή με την αρχαιότητα. Εξετάζω, για παράδειγμα, κατά πόσο τα αρχέτυπα σύμβολα και οι ειδωλολατρικές συνήθειες διατηρούν τη δύναμή τους μέσα στο χρόνο. Το αποτέλεσμα παντρεύει το συμβολικό ή και μεταφυσικό στοιχείο με την ποπ αισθητική των κόμικς και του κινηματογράφου τρόμου. Υπάρχουν θεματικές που σχετίζονται με το λόγο και τις αντικρουόμενες ψυχικές καταστάσεις, όπου επιστρέφω για να δώσω τη δική μου ερμηνεία, όπως η παραμορφωτική ιδιότητα του λόγου, η ψυχική πτώση σε αντίθεση με την κάθαρση και η έννοια της μεταμόρφωσης.

Η καλλιτεχνική διαδικασία μπορεί να είναι μοναχική όταν δουλεύεις έργα βίντεο τέχνης και in situ εγκαταστάσεις. Γι’ αυτό επιδιώκω να προβάλω τα έργα μου σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ώστε να συνομιλήσουν τόσο με τον θεατή όσο και με αυτά άλλων καλλιτεχνών.

Η σύγχρονη σκηνή είναι αρκετά χαοτική και κινείται με τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς. Προτιμώ να επικεντρώνομαι στους προσωπικούς μου στόχους και να μην επηρεάζομαι από τα κυρίαρχα αφηγήματα. Ως θεατής, πολλές φορές παρατηρώ τις διεθνείς καλλιτεχνικές τάσεις και αναρωτιέμαι κατά πόσο αφορούν στην ουσία ή σχηματίζονται με βάση τα κριτήρια που ορίζει η αγορά της τέχνης.

Αυτή την περίοδο παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία και στον κινηματογράφο στο London Film School, με στόχο στο μέλλον να ερευνήσω τα όρια και το διαφορετικό λεξιλόγιο ανάμεσα στον κινηματογράφο και το εικαστικό βίντεο.

Κλειτία Κοκαλάρι: Επιβραδύνοντας το χρόνο

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον περιβάλλοντα χώρο, βιώνοντας την επιτάχυνση και τη βεβήλωση του χρόνου του. Με τα έργα μου, επιβραδύνω το χρόνο με τη χρήση της επανάληψης κινήσεων, ήχων και φράσεων. Μέσα από μια πειραματική προσέγγιση, ο θεατής γίνεται μέρος του έργου, ακόμη και το ίδιο το έργο. Στόχος είναι να του δοθεί χώρος να συνομιλήσει με τον εαυτό. Στην εγκατάσταση In my beginning is my end πραγματοποιείται μια σειρά εσωτερικών συγκρούσεων μέσα από την επαναλαμβανόμενη διαδικασία γέννησης και θανάτου, ώστε ο θεατής να κατανοήσει την ύπαρξη του εγώ στο όλον.

Οι συνεργασίες είναι θεμελιώδεις για την εξέλιξη της δουλειάς μου, τόσο με συναδέλφους εικαστικούς, όσο και με ανθρώπους από διαφορετικά πεδία όπως η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η ανθρωπολογία, η μουσική, η αρχιτεκτονική. Η σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή χρειάζεται τέτοιου είδους συνευρέσεις. Τα θέματα που απασχολούν τις κοινωνικές, πολιτικές και  ανθρωπιστικές επιστήμες απασχολούν περισσότερο το σύγχρονο καλλιτέχνη.

Τελευταία ερευνώ τη σχέση εικόνας και λόγου, τη χειραγώγηση και τη στέρηση ελευθερίας που δημιουργούν οι στρατηγικές marketing σε αντιπαράθεση με τις πρακτικές επιβράδυνσης του χρόνου. Έτσι γεννήθηκε το Triangle, μία δουλειά που παρουσιάσαμε μαζί με τη Μυρτώ Λάππα και τη Σοφία Τσεβά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στο πλαίσιο του πειραματικού εργαστηρίου Spaces and spheres of democracy.

TAGS

Φωτεινή Καπίρη

Δείτε όλα τα άρθρα του συντάκτη