Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τ. 248 των Νέων της Τέχνης (15 Ιανουαρίου 2020) 

Προσεγγίζουν τη συλλεκτική δραστηριότητα με υπευθυνότητα και κοινωνική ευαισθησία. Τους διακρίνει έντονη διάθεση επικοινωνίας και συμμετοχής μέσω της τέχνης κι έτσι ξεκίνησαν το 2015 το Phenomenon, μία εικαστική διοργάνωση που λαμβάνει χώρα στο νησί που τους μάγεψε, την Ανάφη. Μέχρι σήμερα έχουν προσκαλέσει στην Ελλάδα πολλούς εικαστικούς να κάνουν επιτόπια έργα αλλά και ανθρώπους των γραμμάτων, όπως η ποιήτρια και ακτιβίστρια Eileen Myles. Μάλιστα, το 2018 ο Ιορδάνης Κερενίδης και ο Piergiorgio Pepe βραβεύτηκαν γι’ αυτή την πρωτοβουλία με τη διάκριση Montblanc de la Culture Arts Patronage. Είναι τόσο αφοσιωμένοι στην τέχνη, που δέχτηκαν να κάνουμε αυτή τη συζήτηση ενώ βρίσκονταν για διακοπές στην Ταϊβάν.

Συλλέγετε από κοινού. Αυτό υπονοεί ένα είδος διαπραγμάτευσης. Πώς παίρνετε τις τελικές αποφάσεις;
P.P. Το έργο είναι η αφορμή για μια συζήτηση, που εκτός από εμάς περιλαμβάνει και άλλους συνομιλητές: καλλιτέχνες, επιμελητές, γκαλερίστες. Στη συνέχεια, ερευνούμε το πλαίσιο του έργου, εμβαθύνουμε και τέλος παίρνουμε αποφάσεις.

I.K. Νομίζω σμιλεύσαμε μια κοινή αισθητική, περνώντας πολύ χρόνο μαζί, κοιτώντας και μιλώντας για τέχνη. Σιγά σιγά μάθαμε να βλέπουμε ο ένας με τα μάτια του άλλου. Και αυτό είναι το ζητούμενο: να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν διάφορες οπτικές.

Julien Discrit, What is not visible is not invisible

Και διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές. Ποιες είναι οι δικές σας;

P.P. Η διάθεση να αμφισβητήσουμε τους γενικά παραδεδεγμένους τρόπους θέασης, να μείνουμε κριτικοί απέναντι στη διαδικασία της αναπαράστασης και να μη μένουμε αμετακίνητοι. Στην αρχή συλλέγαμε έργα που είχαν να κάνουν με τη γλώσσα, την αλφάβητο. Τώρα αντιλαμβανόμαστε τη γλώσσα ευρύτερα μέσα από διαφορετικές στρατηγικές αναπαράστασης.

Ι.Κ. Προσπάθειά μας είναι να μην μπούμε σε καλούπι. Δεν είμαστε αμετακίνητοι στις θέσεις μας. Επιμένουμε να έχουμε μια χαλαρή ματιά. Μόλις διαισθανόμαστε πιθανές αγκυλώσεις, ψάχνουμε δρόμους διαφυγής.

Καταλαβαίνω αυτή τη διάθεση ρευστότητας όσον αφορά στην τέχνη και
την αποφυγή μιας τετελεσμένης στάσης. Η αγορά όμως μοιάζει να αποτιμά καλύτερα τις συγκεκριμένες προτάσεις. Πόσο σας απασχολεί αυτό;

P.P. Επανερχόμαστε στο τι σημαίνει για εμάς η έννοια του συλλέκτη και της συλλογής. Για εμάς, λοιπόν, η αξία πηγάζει πρωτίστως από τη σχέση μας με τους καλλιτέχνες.

Ι.Κ. Δεν έχουμε ποτέ πουλήσει κάτι από τη συλλογή. Και δεν μας αφορά η αξία της συλλογής στην αγορά· μας αφορά η σχέση μας με αυτή και με τους καλλιτέχνες.

Νίνα Παπακωνσταντίνου, Autobiograsphy of Red

Υπάρχει ένα έργο στη συλλογή σας που αντικατοπτρίζει τη ματιά σας αυτή την περίοδο;
Ι.Κ. Υπάρχει ένα έργο του Χριστόδουλου Παναγιώτου που περιλαμβανόταν στην πρόσφατη ατομική του στο Camden Arts Centre στο Λονδίνο, το οποίο δανείσαμε στην έκθεση. Πρόκειται για ένα ροζ παράθυρο που αλλάζει με το φως. Αναφέρεται στα βιτρό των εκκλησιών, αλλά ο ίδιος επισημαίνει πως η συγκεκριμένη απόχρωση του ροζ χρώματος αφαιρέθηκε από την LGBTQ+ σημαία. Εμμέσως μιλάει, δηλαδή, και για τις ρίζες του ακτιβισμού και την ανάγκη να δούμε τα πράγματα διαφορετικά.

P.P. Μας ελκύει ένας συνδυασμός τέ- χνης με κοινωνικό υπόβαθρο, που όμως διατηρεί το συναισθηματικό αποτύπωμα.

Ως συλλέκτες υποστηρίζετε κάποια ιδρύματα. Τα τελευταία χρόνια τα μουσεία βρίσκονται στη δίνη του κυκλώνα για τη μυωπική διάθεση με την οποία «ιδρυματοποιούν» την τέχνη, αποτελούν έναν ακόμα τομέα ελιτισμού. Πώς το σχολιάζετε αυτό;

P.P. Νιώθω ότι είμαστε σε προνομιούχα και κυρίαρχη θέση και αυτό μας δημιουργεί ένα αίσθημα ευθύνης, οπότε βλέπουμε την υποστήριξη και όποια εμπλοκή μας με ιδρύματα ως μια ευκαιρία για να διαφανεί μια οπτική πέρα από την κρατούσα.

Ι.Κ. Κατανοώ όλα όσα υπονοείς. Θεωρώ, όμως, ότι, αφού μας δίνεται αυτή η ευκαιρία, είναι καλύτερο να τη χρησιμοποιήσουμε. Να δώσουμε δηλαδή «φωνή» σε καλλιτέχνες που δεν ακούγονται τόσο και έτσι μπορεί να αλλάξει κάτι. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πεις κάτι αρκεί να είναι ξεκάθαρη η θέση σου.

TAGS

Βασίλης Ντούπας

Δείτε όλα τα άρθρα του συντάκτη