1. Ποιες είναι οι βασικές αρχές της εικαστικής σου πρακτικής;

Η πρακτική μου κυμαίνεται μεταξύ ενός αρχειοθέτη, αφηγητή και καλλιτέχνη / επιμελητή. Από το 2000 κατασκευάζω αφηγήσεις και ποιητικά σύνολα μη κανονικοποιημένων αλλά ιδιοσυγκρασιακών ιδρυμάτων, μέσω πολλαπλών χειρωνακτικών διαδικασιών: σειρές σχεδίων, βιβλιογλυπτικής, κολλάζ, μεταξοτυπίας και ειδικών διαδραστικών συμμετοχικών εγκαταστάσεων / performance όπως το “ΜETALIBRARY” που ενώνει γεωγραφικές κοινότητες.
Η καταστροφή (Book Destruction) είναι μία από τις γλώσσες που χρησιμοποιώ και που γεννάει εκ νέου έργα. Στην αρχή παρατηρώ, κατόπιν σιωπώ, και μετά ενεργώ. Τα “Wounded Books” είναι μια γλυπτική ενότητα που ξεκίνησε το 2007 με βιβλία τα οποία πυροβολώ υπό́ ελεγχόμενες συνθήκες. Καταστροφή, επαναχρησιμοποίηση και χειρωναξία λοιπόν είναι οι αρχές στα γλυπτικά μου αντικείμενα, που ξεκίνησα πριν χρόνια, αφού «κατέστρεψα» τη δική μου συλλογή βιβλίων. Το μοντάζ βιβλίων είχε αναμορφωθεί. Απογυμνωμένα από τα εξώφυλλά τους, αλλοιωμένα, στριμμένα, κομμένα, ενωμένα και τριμμένα μαζί, μετατρέπονται σε μια σειρά χιουμοριστικών διαλογισμών, όπως μανιτάρια, πλίνθους και κολώνες , που διαπραγματεύονται, εκτός άλλων, την σχέση της πνευματικής ύλης , της γνώσης και της σωματικής ύλης στην ψηφιακή εποχή.

2. Από πού αντλείς έμπνευση;

Καταρχήν από τις εμπειρίες και τα βιώματα μου. Επίσης από ατελείωτες επισκέψεις σε μουσεία, εκθέσεις, αρχεία, βιβλιοθήκες, την ιστορία της τέχνης, τη φύση, την επιστήμη, το design, τους μύθους, τη μουσική, τις συζητήσεις με φίλους καλλιτέχνες, εκπομπές και φυσικά βιβλία. Επίσης απο τους μαθητές μου.
Στα κολλάζ, για παράδειγμα, χρησιμοποιώ υπολείμματα “τραυματισμένων” σελίδων και συλλεκτικό́ υλικό́ από το αρχείο μου, ephemerals, εκθέσεις κλπ. που συγκέντρωσα στη διάρκεια της παραμονής μου στο Λονδίνο. Με τις σαγηνευτικές χρωματικές γωνίες τους, εκτείνονται σε ένα ευρύ́ φάσμα θεμάτων από την καθημερινή́ ζωή́ και την ιστορία. ὀπως στα «Bookscapes» που μετατρέπω τα εξώφυλλα βιβλίων σε πολύχρωμους καμβάδες που ανακαλούν την αφαίρεση και διερευνούν περαιτέρω τα “τοπία” στην εποχή́ του διαδίκτυού χρησιμοποιώντας την σύγχρονη κωδικοποιημένη γλώσσα.

3. Με τι καταπιάνεσαι αυτή την περίοδο;

Αρχειοθετώ την βιβλιογραφική ροή δεδομένων #BDF παλιότερων πρότζεκτ: του ᾽METALIBRARY᾽ , του “Add to my library” καθώς και του #ATML ένα project σε εξέλιξη, μια περφόρμανς του οποίου παρουσιάστηκε στην ΤΑΤΕ MODERN αλλά και στην ατομική μου έκθεση στην γκαλερί A. Αντωνοπούλου στην Αθήνα. Συμμετείχα σε κάποιες διαδικτυακές εκθέσεις με θέμα την πανδημία, στο συμπόσιο για το Destruction in Art στην Chinsehale Gallery, στο πρώτο διαδικτυακό Ε- Residency απο το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος σε επιμέλεια Loukia Richards & Christoph Ziegler, και τελευταία, σε μια σειρά νέων διαδικτυακών περιοδικών και εκδόσεων όπως το SMCK magazine. Ταυτόχρονα προετοιμάζω έργα για μελλοντικές εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένου του «AΝΕΣΤΙΟΣ» που επιμελείται το ίδρυμα Κατακουζηνού και τελειώνω καινούργια γλυπτά για αρχιτέκτονες σε Αθήνα, Κύπρο και Λονδίνο.

4. Πως έχει επηρεάσει η κατάσταση που ζούμε τη δουλειά σου; Ποιοι είναι οι τρόποι διαφυγής σου;

Η δημιουργία τέχνης ήταν πάντα αναγκαιότητα. Η έννοια της έχει τώρα μεγαλύτερη αξία από ποτέ. Η διαδικασία της τέχνης έχει θεραπευτικό ρόλο. Η «απομόνωση» ή «απόδραση» στο στούντιο και η ενέργεια που παίρνω όταν είμαι εκεί είναι πέρα από λόγια. Είναι διαλογισμός. Η απομόνωση είναι ο κανόνας «Χάνεις την πραγματική ζωή», κάποιοι θα πούνε. Τώρα αυτή είναι η πραγματική ζωή για πολλούς. Οι περιορισμοί και οι κανόνες του lockdown έχουν επίσης επιβάλλει την «παύση» τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο . Σιωπή είναι η απόλαυση εδώ. Παρατηρώ την καταστροφή σε όλο της το φάσμα. Πρόσφατα καταστράφηκαν ψηφιακά μου αρχεία δέκα ετών δουλειάς. Είναι όπως παθαίνεις εγκεφαλικό. Επανεκτίμησα την ψηφιακή μνήμη έναντι της ανθρώπινης και το να χάνεις για πάντα κάτι ζωτικής σημασίας. Χάνω το παρελθόν μου, μαθαίνω να υπάρχω ξανά στην νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Χάνω τους φίλους ή και μέλη της οικογένειας λόγω του Covid ή όχι. Μαθαίνω να ζώ και να αναπνέω μέσα στη δυσφορία, με περιορισμούς – χωρίς το ανθρώπινο άγγιγμα .Η ψηφιακή επικοινωνία είναι η νέα πραγματικότητα. Συνεχίζω να κινούμαι αν και έχω κολλήσει σε ένα σημείο. Συνεχίζω να σκέφτομαι και να δημιουργώ μέσα στη στασιμότητα της παγκόσμιας αγοράς τέχνης. Διδασκαλία τέχνης και θέαση εκθέσεων μόνο πίσω από τις οθόνες υπολογιστών. Αυτό είναι το νέο μαύρο. Και η ζωή συνεχίζεται.

5. Θεωρείς πως η Ελλάδα παρέχει το κατάλληλο περιβάλλον για τους καλλιτέχνες;

Μετά την εμπειρία των δεκαοκτώ χρόνων ζωής μου στο Λονδίνο και έχοντας άμεση επαφή με την ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα θα έλεγα πως η χώρα μας έχει πολλά θετικά για τους καλλιτέχνες όπως η ίδια η ιστορία της χώρας , η ενέργεια του κλίματος, αλλά το πολιτιστικό περιβάλλον ακόμα δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι. Φυσικά δεν είναι συγκρίσιμα, ένα απο τα παγκόσμια κέντρα καλλιτεχνικής αγοράς όπως το Λονδίνο, με μια χώρα που δεν έχει ακόμα την πολιτιστική στρατηγική , τον αριθμό διεθνών καλλιτεχνών και γκαλερί, ούτε συγκρίσιμα ιδρύματα και μουσεία. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, δεν έχει δοθεί έμφαση, ούτε έχει γίνει σοβαρή οικονομική επένδυση στον σύγχρονο πολιτισμό. ι Έλληνες δεν γνωρίζουν να δουλεύουν συλλογικά. Αρχικά χρειάζονται συστήματα υποστήριξης για τους καλλιτέχνες και όλους τους εργαζόμενους του πολιτισμού, τα artist run spaces κλπ. Επίσης, συντονισμός και όραμα ενεργών μουσείων και κέντρων σύγχρονης τέχνης για την μύηση του ευρύτερου κοινού στην σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή.

6. Μια ευχή για το μέλλον

Το καινούργιο website μου είναι στα πολύ άμεσα σχέδια μου. Θέλω να ολοκληρώσω μια ένα νέο βιβλίο, που θα περιλαμβάνει τη δεύτερη σειρά του «Unselfmarked: Reconceiving the artists’ book». Το κείμενο γράφει ο τεχνοκριτικός Michael Hampton ( Art Monthly ) και θα εκδοθεί από τον Collin Sacket / Uniformbooks. Επίσης εύχομαι να πάει καλά η δημοσίευση και διαδικτυακή έκθεση με τίτλο “Afters” , σε επιμέλεια των Duncan Ward και Nicole Mollett, και στη συνέχεια περιμένω την μετά -Covid περίοδο για να οργανώσω ένα μεγάλο party ?! Τα πράγματα περιπλέκονται την στιγμή που δεν μπορεί να είμαστε καν βέβαιοι για το τί θέλουμε να υπάρξει τώρα. Σε τέτοιες εποχές κοσμοπολιτικής αμηχανίας το μεθαύριο εμφανίζεται λιγότερο αχνό απο το αμέσως προκείμενο αύριο. Έρχονται στιγμές που, όπως ο ήρωας του James Joyce, αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα σαν ένα εφιάλτη απο τον οποίο μάταια προσπαθούμε να βγούμε, αλλά πιστεύω πως η εγρήγορση θα μας επιτρέψει να τον αποδιώξουμε οριστικά.

TAGS

Δημήτρης Σπύρου

Δείτε όλα τα άρθρα του συντάκτη