Αρκετά πριν ξεκινήσει η πανδημία, μία περίεργη σκέψη με τριγύριζε, που γρήγορα μεγάλωσε στα όρια της εμμονής. Αυτή της σχέσης ανθρώπου και ζώου. Άρχισα να δουλεύω δυαδικά μοντέλα, να δημιουργώ υβριδικά γλυπτά, μισά ανθρώπινα μισά ζωικά, δάχτυλα δικά μου από τη μια μεριά και αρπακτικών πουλιών, γυπών για την ακρίβεια, από την άλλη…
Μετά ήρθε ο εγκλεισμός και βυθίστηκα στο διάβασμα πάνω σε ισορροπίες των οικοσυστημάτων, σε ζωονοσολογικούς κινδύνους, καταλήγοντας στην αβάσταχτη ελαφρότητα του καπιταλισμού απέναντι στον άνθρωπο, την ίδια του την κινητήρια δύναμη.
Οι εμμονές μεταλλάσσονται, αλλά παραμένουν.
TAGS
