© Studio Panoulis / Gallery Citronne Της Ειρήνης Πιτσόλη
Ο κορονοϊός έφτασε και στην Ελλάδα και τίποτα δεν μοιάζει να είναι όπως το ξέρουμε. Η χώρα μπήκε για δύο μήνες σε καραντίνα. Στον μακρύ κατάλογο των επιχειρήσεων που έκλεισαν, οι γκαλερί, τα μουσεία και οι χώροι τέχνης. Οι καλλιτέχνες είδαν τις εκθέσεις τους να αναβάλλονται ή να ακυρώνονται. Σε μια περίοδο που το κίνημα #SupportArtWorkers πήρε τεράστιες διαστάσεις, οκτώ Έλληνες εικαστικοί μιλούν από το εργαστήριό τους.
Πώς βιώνουν οι καλλιτέχνες αυτή την περίοδο απομόνωσης; Περνάει η τέχνη σε μία νέα, digital εποχή; Επαναπροσδιορίζεται η αξία της τέχνης στη ζωή μας; Πώς θα είναι η «επόμενη μέρα»;
Η Αφροδίτη Λίτη, η Άννα-Μαρία Τσακάλη, ο Στέφανος Δασκαλάκης, ο Χρήστος Παλλαντζάς, ο Σάββας Γεωργιάδης, η Χρύσα Βέργη, η Δάφνη Αγγελίδου και ο Μιχάλης Μαδένης απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα και εκφράζουν την άποψή τους σε μία περίοδο που η τέχνη αναγκάστηκε να «σιωπήσει».
Αφροδίτη Λίτη, γλύπτρια, καθηγήτρια ΑΣΚΤ
«Ο ιός Covid-19 ακινητοποίησε τον πλανήτη αλλά δεν μας νίκησε»
Η γλύπτρια Αφροδίτη Λίτη με τη μικρή εγγονή της Αφροδίτη τις μέρες της καραντίνας
Ο ενθουσιασμός για την επικείμενη εκπαιδευτική εκδρομή στο Λονδίνο τον περασμένο Φεβρουάριο με τους φοιτητές του εργαστηρίου μου στην ΑΣΚΤ ήταν ανείπωτος. Όλα ήταν τακτοποιημένα και ζούσαμε σαν να βρισκόμασταν μέσα στους πίνακες των μουσείων, στην όπερα του Covent Garden, στα πάρκα, παντού, όλα είχαν μπει στα πλάνα αυτού του πολυήμερου πανηγυρικού ταξιδιού.
Τα γεγονότα όμως που επακολούθησαν ήταν καταιγιστικά, πυκνά, πικρά και μαύριζαν τη ζωή μας. Οι πρωτοφανείς σκηνές από τη Γιουχάν ήταν πλέον μέσα στα σπίτια μας. Η θλίψη μας απερίγραπτη γι’ αυτό που συνέβαινε στον αγαπημένο μας λαό, τους Κινέζους. Συμπάσχαμε, αλλά πώς να βοηθήσουμε, όταν με μαθηματική ακρίβεια διαισθανόμασταν ότι δεν θα μέναμε αλώβητοι.
Οι προετοιμασίες μεγάλων εκθέσεων, οι κατασκευές έργων, η πολλή δουλειά και τα σχέδια για το μέλλον έμοιαζαν να φθίνουν, αποβάλλοντας την έξαψη της δημιουργίας, μπροστά στη λαίλαπα που ενέσκυπτε. Ο ιός Covid-19 κατάφερε τελικά να εξαπλωθεί τάχιστα στον πλανήτη και να τον ακινητοποιήσει.
Την περίοδο της καραντίνας, από την τηλεόραση και τον Τύπο κατάφερνα αποσπασματικά να ενημερώνομαι για το θέμα, εστιάζοντας στις συζητήσεις των πολιτών· η αίσθηση που αποκόμιζα ήταν αυτή του ευσυγκίνητου συναισθηματικού κόσμου, του εγκλεισμού, της ανίας, του πανικού και της αμηχανίας στη διαχείριση ενός αποστειρωμένου τρόπου ζωής.
Αντιθέτως, οι θεράποντες γιατροί και νοσηλευτές, παρ’ όλη την εξοντωτική προσφορά τους και την αυτοθυσία τους μας μετέδιδαν μια αίσθηση δύναμης και θάρρους. Αυτοί οι επιστήμονες, με τον άμεσο και ξεκάθαρο λόγο τους, μας εισήγαγαν υποδορίως στον δικό τους προβληματισμό, ο οποίος αφορά την κατανόηση της πρωτοφανούς για τα ιατρικά δεδομένα πανδημίας, με αποτέλεσμα κι εμείς να γινόμαστε κοινωνοί αυτής της πλευράς της ιατρικής που πραγματικά νοιάζεται για την ύπαρξή μας.
Από την έκθεση «Γλαύκες» στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου το 2017
Οι νέες συνθήκες διαβίωσης και η στάση ζωής μας έχουν πλέον πυκνώσει τον χρόνο και του έχουν αποδώσει τη θέση που πραγματικά λαμβάνει στη ζωή μας, πολύτιμος και λιγοστός.
Σταδιακά, το εργαστήριό μου μετατρέπεται σε ορμητήριο προετοιμασίας για τη νέα εποχή που επίκειται στην τέχνη και εγώ σαν το τύμπανο του ακουστικού αφουγκράζομαι τον παλμό του κόσμου. Το διαδίκτυο αναλαμβάνει τη σκυτάλη της παρουσίασης του έργου μας και όλοι μαζί οι καλλιτέχνες συμπλέουμε στην ίδια σχεδία, δημιουργώντας εκθέσεις σε πλατφόρμες.
Τα έργα γίνονται προσιτά σε όλους και, δεδομένου ότι η προσφορά μας προς την κοινωνία είναι άυλη, ποτέ δεν πρόκειται η τέχνη να χάσει την αξία της· αντιθέτως, θα γίνεται όλο και πιο περιζήτητη, διότι, όπως γνωρίζουμε, η καταγραφή της Ιστορίας από την τέχνη προσφέρει στον άνθρωπο ευχαρίστηση και πνευματική ανάταση.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφερθώ και στην αναμέτρηση της χώρας με την πανδημία, όπου διακρίθηκε διεθνώς για την οξυδέρκεια, τη σωφροσύνη, τη συστηματικότητα και τα άριστα αποτελέσματά της.
TAGS
