Από τον Φεβρουάριο ασχολούμαι με την ατομική μου έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Άμφισσας που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του The Symptom projects, σε επιμέλεια του Αποστόλη Αρτινού.
Η ανθρωπολογική και αρχαιολογική προσέγγιση ως προς την επιτελεστικότητα των αντικειμένων και η παρουσίασή τους με τη μορφή ευρήματος μεταδίδει την αίσθηση του αντιπροσωπευτικού, πολύτιμου ή και καθημερινού αντικειμένου. Επιπλέον, αξιολογεί τον ρόλο τους στο πλαίσιο μίας συνολικής θεώρησης της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους μέσα από τον διάλογο της φόρμας και της χρηστικότητας των γλυπτών του μουσείου με τα δικά μου κεραμικά γλυπτά.
Η αναγκαστική συνύπαρξη των έργων μου σε ένα νέο πλαίσιο, σε συνδυασμό με όλα όσα ακολούθησαν ―μια πρωτόγνωρη κατάσταση γεμάτη αβεβαιότητα και φόβο― και ο εγκλεισμός άρχισαν να με κάνουν να ανασύρω νέους τρόπους επανεκτίμησης της πραγματικότητας.
Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η παρακάτω ιστορία. Μια γυναίκα που ήταν στη φυλακή για 20 χρόνια έγραψε σχετικά με το πώς η φυλάκισή της την επηρέασε θετικά. Έπειτα από μακρόχρονη εσωτερική διαμάχη, ήταν έτοιμη να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητά της.
Ενώ στην αρχή αισθανόταν απομονωμένη και αποκομμένη, χωρίς επιλογές, συνειδητοποίησε πως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει παραγωγικά τον χρόνο της και πως η φυλακή θα μπορούσε να γίνει ένα είδος καταφυγίου από τα προβλήματα του εξωτερικού κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο αισθάνθηκε απελευθερωμένη και έμαθε να ζει «στο τώρα».
Η ποίηση και τα κείμενα σε σχέση με την εσωτερική αναζήτηση της ανθρώπινης ψυχής είναι σταθερές αναφορές στη δουλειά μου. Στα νέα μου έργα απουσιάζει το περιβάλλον και ο χώρος και είναι κυρίαρχη η ανθρώπινη μορφή και κυρίως το πρόσωπο ή το κεφάλι άλλοτε με κλειστά μάτια, σε κατάσταση διαλογισμού, σαν σχόλιο για την ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική αναζήτηση, άλλοτε κλαίγοντας από ανασφάλεια εκφράζοντας έτσι τη διπλή φύση του ανθρώπου.
Όταν με ρωτάνε πώς είμαι, συνήθως απαντάω: Είμαι όρθιος και ευτυχώς σε έναν κόσμο που δεν πέφτουν βόμβες γύρω μου.
TAGS
