Η Σουζάνα Κολοκυθά-Αντωνακάκη, που έφυγε στις 5 Ιουλίου από τη ζωή, γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από το 1954 έως το 1959. Από τότε και μέχρι σήμερα συνεργάστηκε με τον σύντροφό της Δημήτρη Αντωνακάκη. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Atelier 66, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών (ΣΑΔΑΣ) την περίοδο 1971-1972 και πρόεδρος του τμήματος Αρχιτεκτόνων του Τεχνικού Επιμελητηρίου (1982-84). Ιδρυτικό μέλος του αρχιτεκτονικού γραφείου Α66 (1987) και του Β66 (1991). Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής (Academie d’Architecture, 1995) και της Εθνικής Γραμματείας της UIA.
Η Σουζάνα Αντωνακάκη προέρχεται από μια γενιά αρχιτεκτόνων που ήταν μάρτυρες των σημαντικών έργων του Άρη Κωνσταντινίδη και παρακολούθησε μαθήματα από έναν μαθητή και φίλο του Ludwig Mies van der Rohe, τον James Speyer. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως στα έργα της, ιδίως τα πρώτα, φαίνεται αρκετά καθαρά η επιρροή των δύο αυτών μεγάλων αρχιτεκτόνων. Το έργο της, σε συνεργασία πάντα με τον σύντροφό της Δημήτρη Αντωνακάκη, αποτελεί ένα συγκερασμό ελληνικού και ξένου μοντερνισμού, παράδοσης και νεωτερικότητας.
Μεγάλη σημασία στα έργα της έχουν οι έννοιες και τα εργαλεία του καννάβου και της πορείας-μονοπατιού. Τον κάναβο χρησιμοποιεί τόσο στα κατασκευαστικά στοιχεία ενός κτιρίου, υποστυλώματα, δοκάρια, όσο και στην οργάνωση λειτουργικών ζωνών, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως υποτάσσει όλο το κτίσμα σε αυτόν. Το μονοπάτι, από την άλλη, χρησιμοποιείται και αυτό ως μέσο οργάνωσης των λειτουργιών, όχι όμως με τη στενή έννοια του διαδρόμου που συνδέει δύο γειτονικούς χώρους, αλλά ως στοιχείο πολιτισμικό που μεταφέρεται από τις συνδέσεις των πόλεων σε μικρογραφία μέσα στον μικρόκοσμο του εκάστοτε συγκροτήματος, σπιτιού ή διαμερίσματος. Τα δύο αυτά βασικά στοιχεία συνδυάζονται αρμονικά δημιουργώντας ένα καλά μετριασμένο σύνολο, διαμορφώνοντας έτσι μια σαφή αρχιτεκτονική γλώσσα με στοιχεία παράδοσης και μνήμης.
TAGS
